Eindelijk een nummer waarin we het eens niet over COVID-19 zullen hebben maar in het editoriaal kunnen we het helaas niet helemaal links laten liggen!

Begin 2022 komt het nieuws over respiratoire virussen opnieuw tsunami-gewijs op ons af. Het is niet langer een golf, maar een ware vloedgolf die de hele Europese bevolking overspoelt met het risico op een volledige verlamming van de samenleving! 

Onze ziekenhuizen lijken nochtans wel beschermd, hoewel …

Er is weliswaar niet langer sprake van een overspoeling van onze diensten Intensieve Zorgen met patiënten die ziek zijn als gevolg van COVID maar onze hospitalisatiediensten liggen wel vol met COVID+-patiënten. Patiënten die voor andere aandoeningen zijn opgenomen, blijken immers vaak positief en hun aantal is gelijk is aan dat van de bevolking.

We moeten er dus iets aan doen! Aan de lessen die we uit vorige golven hebben getrokken, hebben we bitter weinig! De situatie is zo anders en dwingt ons opnieuw creatief te zijn en onze procedures elke dag opnieuw uit te vinden (aan te passen). Persoonlijk vind ik dat erg verrijkend en zelf een beetje spannend!

We ondervinden aan den lijve de zeer positieve effecten van vaccinatie en de gevolgen van een meer overdraagbaar maar kennelijk minder virulent virus. Vergeleken met de situatie van begin 2020, zouden we er nu allemaal zorgeloos en ontspannen moeten bij lopen. En toch is het niet zo!

De infectiepreventie- en controleteams hebben het weer bijzonder druk en wij worden in de ogen van velen steeds onmisbaarder, ook al zijn we niet helemaal ‘incontournable’… De vragen die we van onze directies krijgen zijn steeds geraffineerder, vooral als gevolg van het personeelsverzuim en de grote toevloed van positieve patiënten met weinig of geen symptomen. 

Kunnen we de isolatieduur van patiënten en de quarantaineduur verkorten? Kunnen we de uitstrijkjes na hoogrisicocontacten afschaffen, kunnen we een positieve drager laten werken als hij geen symptomen vertoont, enz. enz. Moeten we de «COVID»-afdelingen open houden of kan elke positieve patiënt terecht op de dienst of in de afdeling die aan zijn/haar pathologie is gewijd, om de zorg die hij/zij krijgt te optimaliseren? En kom me niet vertellen dat je niet met diezelfde vragen zit, ik geloof er geen woord van!

Gelukkig helpt Sciensano ons om een aantal van deze vragen te beantwoorden en kunnen we ons baseren op deze verslagen en publicaties. Probeer in die omstandigheden maar eens consequent te zijn!

En toch doen de  infectiepreventie- en controleteams (IPCT’s) het, en vooral dan de verpleegkundigen die op het terrein met vragen worden bestookt. Dit blijft niet langer beperkt tot de acute ziekenhuizen en betreft o.a. ook psychiatrische instellingen, zoals Medhi El Fassi er ons in dit nummer op wijst. Dat het IFIC, of het Instituut voor Functieclassificatie, op het terrein maar eens komt kijken naar de verantwoordelijkheden die de IPCT’s dagelijks op zich nemen en de herziening van de classificatie zal snel geregeld zijn.

Samen met het redactiecomité wens ik jullie allen een … ander 2022!

 Anne Simon